Het meditatiebankje van Sonia Bos en het einde van een tijdperk - Sophia Bos
Op de foto zie je niet zomaar een meditatiebankje. Het is een meditatiebankje met een verhaal. Het is een handgemaakt bankje, liefdevol gemaakt door mijn vader voor mijn moeder Sonia. Sonia wilde ruim 40 jaar geleden namelijk een meditatiebankje, want meditatie was een belangrijk onderdeel van haar dag.
Het bankje stond in haar behandelkamer toen ze nog een bloeiende praktijk had in Zwaanshoek. Ze trok zich daar regelmatig terug om te mediteren. Dat deed ze zittend, een soort van knielen, ondersteund door het bankje. Ik zie haar daar nog zitten: kaarsje aan en met uitzicht op twee grote borduurwerken van Maria met kind en Jezus met een doornenkroon op zijn hoofd, smekend naar de hemel kijkend. Twee enorme borduurwerken die ze van A tot Z zelf geborduurd had. Het bankje werd jarenlang gebruikt en de geborduurde schilderijen hingen daar jaren hun boodschap uit te dragen.
De praktijkkamer werd op een gegeven moment opgeknapt. Echter, de borduurwerken kwamen niet meer terug aan de muur. Ze gingen naar iemand die er heel blij mee was. Het bankje bleef, maar werd werkloos in een hoek gezet. Ik kan me herinneren dat ik aan haar vroeg: waarom al deze veranderingen? Ze antwoordde: "Ze spreken niet meer tot mij. De weg van DEVOTIE en LIJDEN is voorbij. De mens kan dit zelf en gaat dit ook zelf doen".
Een paar jaar daarna sloot ze definitief haar praktijk, omdat ze alleen nog maar lezingen wilde geven over o.a. de kosmische rol van de mens en hoe we in onze kracht konden komen door het gebruiken van onze eigen creatiekracht. Naast dat haar lezingen één grote empowerment pep-talk waren voor de mensen in de zaal, gaf ze ook praktische handvatten om met hun creatiekracht te werken.
Het bankje verhuisde vervolgens mee naar een volgend huis, weer verder weggestopt, in een hoek achter het gordijn. Op zich vreemd dat het bankje nog steeds leefde, want Sonia hield nogal van opruimen.
Uiteindelijk kwam het bankje bij mij terecht. Mijn vader vroeg na mijn moeders overlijden welke van haar spullen ik wilde hebben. Ik wilde, naast een paar andere persoonlijke spullen, graag het bankje. Het bankje staat nu bij mij thuis op kantoor, waar ik al het werk voor Stichting Sofia doe. Al zit ik er nooit op, want knielen wil ik niet.
Als ik me met dat bankje verbind, voel ik dat dit symbool staat voor het meest belangrijke omkeerpunt in Sonia zelf: haar visie en haar manier van werken. Zij zag dat het startpunt van ons wezen ten alle tijden onze eigen kracht was, dat voortkomt uit ons kosmisch mandaat. En niet de aanbidding van een ander wezen dat we hoger achten dan onszelf. Ze bedoelde daarmee overigens niet dat we geen hulp konden zoeken in moeilijkere tijden.
Destijds nam ik het einde-devotie-tijdperk als informatie tot me en snapte het met mijn verstand. Maar nu kan ik het ook echt vóelen. En ik ervaar ook hoe essentieel het voelen van je Bronwezen als startpunt is, om vandaaruit je leven in te stappen. Van daaruit ben je de adelaar (zo niet de Condor) en kun je alles overzien. Daardoor kan er niet constant van alles buiten je gezichtsveld plaatsvinden en kunnen er niet voortdurend allerlei krachten en emoties met jou aan de haal gaan.
Maar tegelijkertijd voel ik ook hoe moeilijk het kan zijn om ook de subtiele lagen daarin los te laten. Hoe ben je toch nog subtiel verbonden aan ideeën en gevoelens van het geringschatten van jezelf? Of de ander of andere heilige wezens boven jou plaatsen?
Het steeds beter kunnen doorvoelen van mijn eigen startpunt, mijn Bronwezen, is ontstaan door het lijden van verlies, het doorwerken van angsten en gewoon een flinke portie geringschattingservaringen. Op een gegeven moment voelde ik dat genoeg genoeg was, omdat de 'geringschattings-programmatie' een never ending story is.
Soms zijn er van die dagen dat het gevoel van de eigen kracht misschien wat minder is. Dan verbind ik me heel bewust met mijn eigen Bronwezen voor ik de dag begin. Soms heeft het nog minder dan een seconde nodig om dat weer te kunnen voelen. Het is geen hoogdravend gevoel; gewoon een heel steady en relativerend gevoel. Dat kan voor iedereen anders voelen.
Mijn reis om mijn eigen kracht te ontdekken begon misschien wel met het meditatiebankje van mijn moeder. Zij was één van die zielen op aarde die decennia geleden al zei: het devotietijdperk is ten einde. Ik zet het breekijzer in dat idee, in dat geloof. Ik geloof in de kracht van mijn eigen wezen en mijn knielbankje gaat in de hoek.
Bankje mag nog steeds blijven. Als ode aan de moedigen die ons voorgingen en stopten met knielen voor wat of wie dan ook. Die opstonden en de eigen kracht van de mens zagen en erkenden, op wat voor manier dan ook. Ook in de tijd dat iedereen ze voor gek verklaarde. Dankzij hen hebben wij het stokje over kunnen nemen en kunnen we onze kracht elke dag steeds beter voelen en neerzetten.
@ Sophia Bos